Περίληψη:
Όταν η θρησκευτική συνάθροιση έχει ως σκοπό πράξεις μη λατρευτικού χαρακτήρα όπως π.χ. το κήρυγμα, τότε αυτή υπάγεται στις διατάξεις του Σ. περί συγκεντρώσεων, ενώ αν έχει ως σκοπό την τέλεση λατρείας, υπάγεται στις διατάξεις περί θρησκευτικής ελευθερίας.
Είναι αναγκαίο να τονιστεί, ότι δεν υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο μεταξύ πράξεων λατρείας και πράξεων μη λατρευτικών, έτσι ώστε να είναι αναμφίβολο ποια από τις συνταγματικέ διατάξεις πρέπει να εφαρμοσθεί.
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το γεγονός ότι η θρησκευτική συνάθροιση αποτελεί ενέργεια η οποία εξωτερικεύεται σ’ εκτεταμένη κλίμακα, πρέπει να γίνει δεκτό ότι οι διατάξεις του Σ. περί συναθροίσεων άρθρ. 11, εφαρμόζονται μερικώς μόνο, αναλογικώς έτσι ώστε να μην περιορίζουν το ατομικό δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας, το οποίο κατοχυρώνεται με το άρθρ. 13 του Σ. Η άποψη αυτή έχει τις εξής συνέπειες:
α) Δικαίωμα για θρησκευτική συγκέντρωση έχουν όλοι και όχι μόνο οι Έλληνες και
β) Η απαγόρευση θρησκευτικής συγκέντρωσης είναι σύμφωνη προς το Σύνταγμα, εφόσον υπάρχει σαφής και άμεσος κίνδυνος διατάραξης της τάξης και αντιβαίνει στα χρηστά ήθη.
|