Περίληψη:
Ο άνθρωπος και η αστείρευτη δύναμή του αποτελούν τον πυρήνα γύρω από τον οποίο υφαίνεται η νέα έννομη τάξη. Μια τάξη πιστή στην αρχή της αξίας του ανθρώπου που δεν παύει να επιβεβαιώνει ότι τα θεμελιώδη δικαιώματα δεν αποτελούν απλά εργαλεία-μέσα για την επίτευξη των όποιων σκοπών του κράτους, αντιθέτως τα ίδια αποτελούν αυτοσκοπούς. Απαίτησή της: να μην υποβιβάζεται κανένας άνθρωπος σε αντικείμενο αλλά να του δίνεται το προβάδισμα έναντι σε όποια εξουσία μα και τα κατάλληλα μέσα, υλικά και πνευματικά για την εσωτερική ελευθερία της συνείδησής του που συνδέεται άρρηκτα με την ανθρώπινη φύση του ως ελεύθερο σκεπτόμενο άτομο .
Η αρχή του απαραβίαστου (2 παρ. 1 Σ) θέτει τα θεμέλια ενός νέου δικαιϊκού οικοδομήματος για την ελληνική έννομη τάξη. Ταυτόχρονα με την απαίτηση σεβασμού και προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου (εξειδικεύσεις ανθρώπινης αξίας) απαιτεί και τον σεβασμό αυτών εκ μέρους των ιδιωτών. Η συνταγματοποίηση αυτών ,έστω και μέσα στο ασφυκτικά «στενό» ατομικιστικό τους περιεχόμενο με μόνο αντικρατική κατεύθυνση, υπήρξε η ύψιστη συμβολή του κινήματος του φιλελευθερισμού. Όμως έτσι έμενε μερικώς απροστάτευτη η ανθρώπινη αξία καθότι η ίδια δεν «τριτενεργούσε». Σ’ αυτό το σημείο η «ζωογόνος» παρέμβαση για την ανθρωπότητα και το δίκαιο του κοινωνικού ανθρωπισμού δίνει στην αξία του ανθρώπου την πρωταρχική θέση που της πρέπει, να λειτουργεί ως εξισορροπητικός παράγοντας στην σύγκρουση ελευθερίας-ισότητας, αλληλεγγύης-ανταγωνισμού, να απελευθερώνει τη δύναμη του ανθρώπου και συνάμα να την οριοθετεί.
Επομένως η ανθρώπινη αξία είναι αυτή που πλέον δεν επιτρέπει εξευτελιστικά-υποβιβαστικά μέτρα ποινικού κολασμού ή μέσα ποινικής καταστολής. Η αξία κάνει την προσωποκράτηση για χρέη είτε προς το Δημόσιο είτε προς ιδιώτες αντισυνταγματική. Αυτή μόνο μπορεί να προστατεύει επαρκώς κυοφορούμενο και νεκρό, να καθιστά οποιαδήποτε διάταξη που επιτρέπει χρήση μεθόδων, όπως ο ‘’ορός της αλήθειας’’ (ναρκοανάλυση), ο ανιχνευτής ψεύδους ή την καταναγκαστική αλλαγή ενδιάθετου φρονήματος (πλύση εγκεφάλου), εκτός δικαιϊκού χώρου. Η αξία, η αξιοπρέπεια του προσώπου, το δικαίωμα στη ζωή, αποτελούν, ίσως, την πεμπτουσία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πάνω στα οποία εδράζεται ολόκληρη η παγκόσμια τάξη δικαίου.
Ό, τι προσβάλλει την αξία του ανθρώπου καθίσταται άδικο. Τα βασανιστήρια, η ταπεινωτική μεταχείριση, η έλλειψη δικαστικής προστασίας, τα εμπόδια στην ελεύθερη πολιτική επιλογή ή στην συμμετοχή στη δημόσια ζωή, η διάκριση των ανθρώπων για τις πεποιθήσεις, το φύλο ή τη φυλή τους, δεν περνούν μέσα από το φίλτρο της αξίας του ατόμου, οπότε παραμένουν το ‘’κατακάθι’’ που απαραίτητα πρέπει να αποβληθεί από την έννομη τάξη προκειμένου να συνεχίσει ομαλά και αρμονικά την πορεία της.
|