Περίληψη:
Μετά από παρατήρηση της θεωρίας και της νομολογίας των ελληνικών αλλά και των ξένων δικαστηρίων είναι έκδηλο το γεγονός ότι, είτε ακολουθείται η μέθοδος της θεσμικής εφαρμογής για την άρση των νομικών αυτών αντιθέσεων των συνταγματικών δικαιωμάτων στον θεσμό στον οποίο ασκούνται είτε η θεωρία του δικαιολογημένου ενδιαφέροντος κατά το α.367 του ΠΚ είτε η εφαρμοζόμενη αρχή της αναλογικότητας stricto sensu ή στάθμιση συμφερόντων , τα δικαιώματα των δημοσίων προσώπων προς προστασία της προσωπικότητάς τους στις περισσότερες περιπτώσεις «υποχωρούν» για χάρη προστασίας του θεσμού του τύπου και υλοποίησης της ιδιαίτερης αποστολής του.
Αυτό, κατά τη γνώμη μου, κρίνοντας βέβαια πάντοτε in concreto τα ιδιαίτερα δεδομένα και τις συγκεκριμένες περιστάσεις είναι αναγκαίο και αναπόφευκτο. Ας μην ξεχνάμε πως τα «επώνυμα» πρόσωπα υπόκεινται σε ένα «ιδιαίτερο καθεστώς μεταχείρισης» τόσο στην καθημερινότητά τους όσο και σε πλήθος άλλων περιπτώσεων που δύνανται να ανακύψουν σε δεδομένες χρονικές περιόδους.
Με άλλα λόγια, οι καρποί, τα οφέλη της δημοσιότητας που απολαμβάνουν τα πρόσωπα που διαδραματίζουν ρόλο που ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο αποτελούν το αντιστάθμισμα στον «περιορισμό» των δικαιωμάτων τους και κατ’ επέκταση στις πιθανές επεμβάσεις στην ιδιωτική τους σφαίρα. Άλλωστε, όσο πιο πολύ εκθέτουν την προσωπικότητά τους στο κοινωνικό περιβάλλον και όσο πιο σημαντική είναι η θέση που κατέχουν στον δημόσιο βίο τόσο περισσότερο οφείλουν να δέχονται ή τουλάχιστον να ανέχονται την κριτική, ακόμα και «επιθετική» στάση του τύπου απέναντι στις πράξεις τους.
|