Περίληψη:
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Η ελευθερία της γνώμης και της έκφρασης, η ελευθερία της πληροφόρησης, η επιχειρηματική ελευθερία και παράλληλα η προστασία της αξίας του ανθρώπου και η προαγωγή του πολιτισμού και της δημοκρατίας, είναι «every day business» για τα σύγχρονα ΜΜΕ με την έννοια ότι από την απλή μετάδοση ενός παιδικού προγράμματος έως το «πολιτικό ντιμπέιτ» των πολιτικών αρχηγών εμπλέκουν βασικές λειτουργίες του δημοκρατικού πολιτεύματος και την προστασία ( ή προσβολή) βασικών ανθρώπινων αξιών.
Η ραγδαία ανάπτυξή της τηλεόρασης την κατέστησε σε λίγες δεκαετίες «πανίσχυρο» καταλύτη των πολιτικών, κοινωνικών και πολιτιστικών εξελίξεων, χωρίς όμως να προλάβει ο νομοθέτης –και ιδίως ο συνταγματικός νομοθέτης- να εμπεδώσει τις αλλαγές που προκάλεσε στον κοινωνικό ιστό και να προβλέψει ανάλογα (για να μην αναφέρουμε ότι ακόμη και σήμερα την ρυθμίζει σωριδών μαζί με τα «άλλα μέσα»), με αποτέλεσμα να υπάρχει μία δυσαρμονία μεταξύ της δύναμης του μέσου στην πολιτική και κοινωνική σκηνή και την «παρουσία» του στο Σύνταγμα.
Από την άλλη μεριά, το Σύνταγμα είναι ένα βασικό νομοθέτημα που δεν μπορεί να ακολουθεί τα «σημεία των καιρών» και πρέπει να αρκείται στην θέσπιση βασικών αξιών. Η συνταγματική κατοχύρωση της τηλεόρασης σήμερα «πάσχει» από μία σοβαρή ανισορροπία: Από τη μια μεριά, οι βασικές ρυθμίσεις αναφέρονται παρεμπιπτόντως και στο περιθώριο των ρυθμίσεων του «πάλαι ποτέ» τύπου και από την άλλη οι πρόσφατες πολιτικές αναταράξεις κατέστησαν ένα επί μέρους –και εν πολλοίς τεχνικό θέμα- όπως η ρύθμιση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των σε αναλόγου βαρύτητας με το γενικό πλαίσιο αρχών θέμα, με αποτέλεσμα η ρύθμιση για το «βασικό μέτοχο» να είναι σχεδόν ίση σε έκταση αν όχι μεγαλύτερη με το σύνολο των υπόλοιπων ρυθμίσεων για όλα τα άλλα θέματα που αφορούν στην λειτουργία της τηλεόρασης.
Είναι γνωστό ότι οι αλλαγές στο Σύνταγμα δεν μπορεί να είναι ούτε ρηξικέλευθες ούτε εκ βάθρων και επομένως θα πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι το συνταγματικό τοπίο θα αργήσει ακόμη να αλλάξει σημαντικά, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τα περιθώρια για την βελτίωση σε νομοθετικό και θεσμικό επίπεδο της λειτουργίας της τηλεόρασης –δημόσιας και ιδιωτικής- και κυρίως για τον εκδημοκρατισμό και την ποιοτική αναβάθμισή της.
|