Περίληψη:
Επίλογος
Είναι αδιαμφισβήτητο πως οι βιοτεχνολογικές εξελίξεις έχουν τεράστιο αντίκτυπο στο χώρο της νομικής επιστήμης. Οι επεμβάσεις που μπορούν να γίνουν στο ανθρώπινο γονιδίωμα είναι σε θέση να ανατρέψουν τις καθιερωμένες παραστάσεις για τη φύση του ανθρώπου και τις έννοιες της οικογένειας και της προσωπικότητας. Η συνταγματική κατοχύρωση της προστασίας της γενετικής ταυτότητας, που συντελέστηκε με την αναθεώρηση του 2001, τεκμηριώνει ακριβώς την προσαρμογή της ελληνικής έννομης τάξης σε αυτές τις κοινωνικές μεταβολές που λαμβάνουν χώρα.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια σαφή τοποθέτηση της διεθνούς νομικής πραγματικότητας υπερ της προστασίας της γενετικής ιδιοσυστασίας του ατόμου. Συγκεκριμένα, τίθεται ως προϋπόθεση της διεξαγωγής γενετικών ερευνών η συναίνεση του ενδιαφερομένου. Επίσης, κατοχυρώνεται για πρώτη φορά ρητά σε διεθνές κείμενο το δικαίωμα του καθενός στη «μη πληροφόρηση», το οποίο αναφέρεται στα αποτελέσματα των γενετικών εξετάσεων. Τέλος, η μέθοδος της κλωνοποίησης έχει αποδοκιμαστέι από το νομική κοινότητα. Οι διεθνείς συμβάσεις απαγορεύουν ρητά τη διενέργειά της, δίνοντας σαφές προβάδισμα στην προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Κλείνοντας, θα πρέπει να επισημανθεί πως τα ζητήματα αυτά, που αφορούν τα γενετικά δεδομένα και την έκταση της προστασίας τους, δεν έχουν επιλυθεί. Οι διχογνωμίες και οι αντιδράσεις εξακολουθούν να ταλανίζουν τη νομική κοινότητα. Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς μέχρι που μπορεί να φτάσει η γενετική επιστήμη. Το μόνο βέβαιο είναι πως, στα επόμενα χρόνια, η νομική επιστήμη θα κλειθεί να αντιμετωπίσει ακόμα μεγαλύτερες
|