Περίληψη:
ΕΠΙΛΟΓΟΣ –ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Ο θεσμός της προσωπικής κράτησης εισήλθε στην εθνική έννομη τάξη σε περιόδους πρώιμης και ασταθούς συνταγματικής τάξης. Σε χρόνια που τα ατομικά δικαιώματα και οι αρχές του κοινωνικού κράτους δικαίου δεν είχαν την σημερινή σημασία τους.
Το οδυνηρό είναι, όμως, ότι ο αναχρονιστικός αυτός και βάρβαρος θεσμός διατηρήθηκε και μετά το Σύνταγμα του 1975 μέχρι και σήμερα. Η ενδελεχής θεωρητική επεξεργασία των ατομικών δικαιωμάτων δεν εμπόδισε τον νομοθέτη να διατηρήσει το θεσμό αυτό. Βρήκε μάλιστα στην προσπάθειά του να διατηρήσει την προσωπική κράτηση ως μέσο αναγκαστικής εκτέλεσης υποστηρικτές, αρχικώς, του δικαστές μας, οι οποίοι αρνούνταν να παραδεχθούν την πρόδηλη αντισυνταγματικότητα του μέτρου μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Σταδιακά, όμως, με αποκορύφωμα την εδώ σχολιαζόμενη απόφαση, η νομολογία μας διέγνωσε την αντίθεση της προσωπικής κράτησης στο εθνικό σύνταγμα και άφησε ανεφάρμοστο το μέτρο.
Είναι, όντως, η προσωπική κράτηση για χρέη εξευτελιστική για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια η οποία συνδέεται άμεσα και αδιάσπαστα με την προσωπική ελευθερία και αποτελούν από κοινού τις κυριότερες συνταγματικές ελευθερίες.
|