Περίληψη:
Το ζήτημα των παράνομων αποδεικτικών μέσων και της χρήσης αυτών ενώπιον των δικαστηρίων, ποινικών και πολιτικών, είναι πολυδιάστατο. Στα πλαίσια της συγγραφής της προκειμένης εργασίας θα επιχειρηθεί η ανάλυση των θέσεων θεωρίας νομοθεσίας και νομολογίας όσον αφορά στη χρήση αυτών στην πολιτική δίκη. Τόσο πριν την αναθεώρηση του 2001 και την προσθήκη της παραγράφου 19 του Συντάγματος, όσο και μετά από αυτήν και τη βάσει γράμματος φαινομενικά απόλυτη απαγόρευση της χρήσης των παράνομων μέσων είναι εμφανής μια κάμψη του απόλυτου της απαγόρευσης αυτής. Στα πλαίσια της πολιτικής δίκης, ο δικαστής δύναται βασιζόμενος στο άρθρο 2 παράγραφος 1 του Συντάγματος να κάνει δεκτό το παράνομο κτηθέν αποδεικτικό μέσο, προβαίνοντας σε στάθμιση των έννομων αγαθών και εφαρμόζοντας την αρχή της αναλογικότητας (25§1).
|