Περίληψη:
Τελειώνοντας, θα θέλαμε να τονίσουμε την άρρηκτη συνοχή τής έννομης προστασίας με τη δικαιοκρατική αρχή. Η εγγύηση παροχής έννομης προστασίας συνιστά για το κράτος δικαίου θεμελιώδη υποχρέωσή του. Η απαγόρευση της αυτοδικίας, η ικανοποίηση του αισθήματος δικαίου, το δικαίωμα εν γένει στην ελευθερία και ασφάλεια, κ.ά, είναι αντικειμενικά συνυφασμένα με τη θεσμική οργάνωση της έννομης προστασίας από το κράτος. Η αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων από το κράτος και η πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη θα ήταν «γράμμα κενό», χωρίς μια πλήρη, αποτελεσματική και δίκαιη έννομη προστασία. Ο κοινός νομοθέτης, λοιπόν, δεν έχει την εξουσία να οδηγήσει στη σχετικοποίηση ή στη συγκεκαλυμμένη αναίρεση του δικαιώματος του κοινωνού του δικαίου για έννομη προστασία. Οι «εκπτώσεις» στην έννομη προστασία οδηγούν αναπόφευκτα στον εκφυλισμό της αρχής του κράτους δικαίου. Αντίθετα, μια θεσμικά ενδυναμωμένη έννομη προστασία (πρέπει να) αποτελεί τη λυθία λίθο για τους θεσμούς ενός κράτος δικαίου.
|