Περίληψη:
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα απασχόλησαν από νωρίς τη νομική επιστήμη,
ώσπου κατοχυρώθηκαν συνταγματικά. Η προσπάθεια για κατανόηση της νομικής
τους φύσης οδήγησε στη δημιουργία δύο βασικών θεωριών. Η διασφάλισή τους δε
αποτελεί κρατικό σκοπό, ενώ εφαρμόζονται σε δημόσιες και ιδιωτικές έννομες
σχέσεις. Στο ελληνικό Σύνταγμα θεσπίζεται ένας θεμελιώδης κανόνας: η αρχή της
βασικής ισχύος των συνταγματικών δικαιωμάτων. Η αρχή αυτή σημαίνει ότι όλα τα
συνταγματικά δικαιώματα εφαρμόζονται καταρχήν σε όλες τις έννομες σχέσεις και
ως προς όλο το περιεχόμενό τους. Η αρχή αυτή που αναλύεται σε τρεις μερικότερες
συνιστώσες, αποκτά ουσία μόνο στη μονιστική έννομη τάξη, της οποίας το
Σύνταγμα τίθεται επικεφαλής, ως καθολικός και υπέρτατος νόμος. Επιπλέον με την
αρχή αυτή συνδέεται ένα γενικότερο θέμα εφαρμογής των συνταγματικών
δικαιωμάτων, όπως το ζήτημα της τριτενέργειας τους. Από την αρχή του αιτιώδους
των περιορισμών και την αρχή της βασικής ισχύος των συνταγματικών δικαιωμάτων
προκύπτει η απαγόρευση επιβολής περιορισμών και η συνακόλουθη εφαρμογή του
ευρύτερου δυνατού περιεχομένου των συνταγματικών δικαιωμάτων.
|