Περίληψη:
Τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα μεταβάλλουν το άτομο από απλό
αντικείμενο δικαίου σε υποκείμενο δικαίου, τον μετατρέπουν δηλαδή από απλό
υπήκοο σε πολίτη. Επιπλέον εγγυώνται την ατομικότητα του ανθρώπου
οριοθετώντας ταυτόχρονα την κρατική εξουσία. Παράλληλα τελούν σε σχέση
αλληλεπιδράσεως και αλληλεξαρτήσεως και προς το κοινωνικό κράτος. Από τη
μια μεριά, το κοινωνικό κράτος προσφέρει στο άτομο ένα minimum βιοτικών
αγαθών και αναγκαίων υπηρεσιών, που αποτελούν το περιεχόμενο των
αναγνωρισμένων από το Σύνταγμα κοινωνικών δικαιωμάτων. Από την άλλη
μεριά, τα ατομικά δικαιώματα καθορίζουν όχι μόνο τον σκοπό, αλλά και τα
ουσιαστικά και διαδικαστικά όρια εκπληρώσεως του κοινωνικού κράτους.
Το κράτος πρέπει να λαμβάνει κάθε αναγκαίο μέτρο για την ακώλυτη
άσκηση των δικαιωμάτων αυτών. Τα δικαιώματα όμως δεν αναφέρονται απλώς
στην υποκειμενική κατάσταση του ιδιώτη, αλλά περιορίζουν αντίστοιχα την
κρατική εξουσία. Αυτό γίνεται αντιληπτό σε διάφορες διατάξεις όπως στο άρθρο
21 παρ.3 του Συντάγματος το οποίο καθιερώνει το δικαίωμα στην υγεία.
Το δικαίωμα της υγείας ανήκει στο status negativus του προσώπου, δηλαδή δεν
αποτελεί βασικό αμυντικό δικαίωμα έναντι του κράτους αλλά θετική αξίωση
παροχών εκ μέρους του κράτους (status positivus). Σύμφωνα με το άρθρο 25
παρ.1 εδ.γ΄, το κράτος οφείλει να λαμβάνει τα απαραίτητα νομοθετικά και
διοικητικά μέτρα για τη διασφάλιση του δικαιώματος της υγείας από ιδιωτικές
προσβολές. Ποια είναι όμως η σημασία της έννοιας της υγείας; Η κατανόηση
της έννοιας της υγείας έχει μεγάλη σημασία προκειμένου να εξαξριβω8εί το
περιεχόμενο του δικαιώματος και η νομική του ισχύς.
|