Περίληψη:
Η ελευθερία της έκφρασης και ειδικότερα η ελευθερία του τύπου, σε
συνδυασμό με την απαγόρευση της λογοκρισίας, οι οποίες
κατοχυρώνονται στο άρθρο 14 παρ. 2 του Σ, επιτρέπουν στους
λειτουργούς του τύπου την άσκηση κριτικής, ακόμη και αν αυτή είναι
δυσμενής. Ο τύπος πρέπει να είναι
ανεξάρτητος από συμφέροντα, να μην υπηρετεί σκοπιμότητες και –μέσω της
ελευθερίας του λόγου- να προάγει την γενικότερη ιδέα της ελευθερίας.
Ωστόσο, η άσκηση δυσμενούς κριτικής πρέπει να οριοθετείται και να
μην φτάνει στο σημείο των ποινικά αποδοκιμαζόμενων πράξεων της
εξύβρισης (361ΠΚ) ή της δυσφήμησης (362, 363 ΠΚ). Ο σεβασμός της
προσωπικότητας του ατόμου πρέπει να αποτελεί την πρωταρχική
υποχρέωση του τύπου.
Εξάλλου, ορισμένα πρόσωπα, τα οποία λόγω της επικαιρότητας ή του
επαγγέλματός ή της δραστηριότητάς τους εκτίθενται στη δημοσιότητα,
οφείλουν πολλές φορές να ανέχονται ακόμη και οξεία κριτική εις βάρος
τους. Τα άτομα, πάντως, που θεωρούν ότι θίγονται από δημοσιεύματα, τα
οποία περιέχουν δυσμενή κριτική , έχουν, μεταξύ άλλων το δικαίωμα
απαντήσεως μέσω του τύπου.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, ο τύπος, μέσω της προβολής του λόγου και
του αντιλόγου, ενισχύει την πολυφωνία, επηρεάζει την κοινή γνώμη και
εν τέλει προάγει την ίδια τη δημοκρατία.
|