Περίληψη:
Οι ατομικές ελευθερίες αποτελούν έννοιες που αναζητούνται από
την αρχαιότητα. Αυτές αποτελούν «μητρικά δικαιώματα»,
θεμελιώδεις αρχές οι οποίες προσδιορίζουν το νομικό status του
ατόμου μέσα στην κοινωνία. Με την πάροδο του χρόνου τα
θεμελιώδη δικαιώματα συνταγματοποιήθηκαν και γύρω από αυτά
διαμορφώθηκαν επιπλέον ατομικές ελευθερίες. Συνταγματικά
λοιπόν καλούνται τα δικαιώματα που παρέχονται στα άτομα ως
μέλη της κοινωνίας εξειδικεύοντας την ανθρώπινη άξια.
Πρόκειται για μια απονεμόμενη στα άτομα εξουσία με σκοπό την
ικανοποίηση προσωπικού συμφέροντος. Τα ατομικά δικαιώματα
αφορούν διάφορες περιοχές της ανθρώπινης ζωής οι οποίες
αναπόφευκτα αλληλοκαλύπτονται με αποτέλεσμα να προκαλείται
σύγκρουση θεμελιωδών δικαιωμάτων. Η σύγκρουση αυτή δε μπορεί
να αρθεί ούτε με τη μέθοδο της ιεράρχησης των δικαιωμάτων ούτε
και με τη μέθοδο της πρακτικής αρμονίας και πολύ περισσότερο με
τη μέθοδο της ιεράρχησης των συμφερόντων, καθώς η τελευταία
προκαλεί αγεφύρωτες αντιθέσεις εφόσον πρέπει να επιλεγεί ένα
από τα δύο συγκρουόμενα δικαιώματα, ενώ συγχρόνως ελοχεύει
σε αυτή ο κίνδυνος της επίλυσης του ζητήματος με κριτήρια
υποκειμενικά. Η εικόνα της σύγκρουσης είναι πλαστή και δε
συμβιβάζεται με τη σύγχρονη έννομη τάξη. Σήμερα αναγνωρίζεται
μόνο σύγκρουση υπό πραγματική έννοια η οποία αίρεται μέσω της
μεθόδου της θεσμικής εφαρμογής των δικαιωμάτων.
|