Περίληψη:
Ζ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Συμπερασματικά, καθίσταται εμφανές τόσο από τη θεωρητική ανάπτυξη όσο και από τα σχετικά νομολογιακά παραδείγματα, πως η έννοια των χρηστών ηθών διαπνέει ολόκληρη την έννομη τάξη και ειδικότερα το χώρο του συνταγματικού δικαίου. Ο συντακτικός νομοθέτης δεν παρέχει εξουσιοδότηση στον κοινό νομοθέτη να εισάγει είτε ορίζοντας την έννοια των χρηστών ηθών είτε με οποιονδήποτε άλλο συναφή τρόπο νέες οριοθετήσεις ή περιορισμούς των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Η γενική ρήτρα των χρηστών ηθών αποσκοπεί στην αποτροπή κάθε ανήθικης άσκησης θεμελιώδους δικαιώματος. Δεσμεύει κατά συνέπεια τον κοινό νομοθέτη ο οποίος δεν μπορεί με το κοινό δίκαιο να επιτρέπει την αντίθετη προς τα χρηστά ήθη άσκηση οποιουδήποτε δικαιώματος. Ταυτόχρονα, δεν αποτελεί η εν λόγω ρήτρα κατά την αντίληψη του συντακτικού νομοθέτη δίαυλο εισαγωγής ασφυκτικών νομοθετικών περιορισμών “εν ονόματι των χρηστών ηθών”. Η έννοια αυτή ως ευρύτατη αξιολογική έννοια διαχέεται σε ολόκληρη την έννομη τάξη, σε κάθε μερικότερη περιοχή του δικαίου όπου και προσλαμβάνει ειδικότερη μορφή.
Αν και δεν υπάρχει ειδική επιφύλαξη νόμου, εννοιολογικές πτυχές και μερικότερες πλευρές των χρηστών ηθών υπάγονται αναμφισβήτητα στη γενική ρυθμιστική αρμοδιότητα του κοινού νομοθέτη. Και πάλι όμως, κάθε συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση ελέγχεται ως προς τη συμφωνία της με το Σύνταγμα, ώστε να μην εισάγονται αδικαιολόγητες οριοθετήσεις ή περιορισμοί με το πρόσχημα της τήρησης των χρηστών ηθών17.
Εν κατακλείδι, τα χρηστά ήθη αποτελούν γνώμονα βάσει του οποίου τίθενται φραγμοί στην άσκηση όλων των δικαιωμάτων του ατόμου, προκειμένου να διαφυλάσσονται αξίες πρωταρχικής σημασίας για τη συγκρότηση και την ομαλή λειτουργία του κοινωνικού συνόλου.
17 Δημητρόπουλος, Παραδόσεις Συνταγματικού Δικαίου, Τόμος ΙΙΙ, 2001, Σελ. 896.
|