Περίληψη:
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Στη σύγχρονη θεωρία τα ατομικά δικαιώματα επεκτείνουν την ισχύ τους και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών. Στη γενική σχέση τα συνταγματικά δικαιώματα οριοθετούνται ενώ στην ειδική δύναται να περιοριστούν, όχι όμως μέχρι το σημείο όπου θίγεται ο πυρήνας τους. Οι οριοθετήσεις αυτές της άσκησης των συνταγματικών δικαιωμάτων πηγάζουν από τις γενικές ρήτρες των α.5π.1 και α.25 του Συντάγματος, ενώ οι περιορισμοί πρέπει να είναι αιτιώδεις και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας. Σε περίπτωση «σύγκρουσης» δικαιωμάτων απαιτείται να ερευνηθεί ποιος από τους εμπλεκόμενους φορείς ενήργησε εκτός των ορίων άσκησης των δικαιωμάτων του.
Η ελευθερία της τέχνης περιλαμβάνει την ελευθερία δημιουργίας και κυκλοφορίας έργων τέχνη, καθώς και προσβάσεως του κοινού στα έργα τέχνης. Η ελευθερία της θρησκείας κατοχυρώνεται από τις δύο εκδηλώσεις της την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης και την ελευθερία της λατρείας. Και τα δύο δικαιώματα οριοθετούνται από τις γενικές ρήτρες των α.5π.1 και α.25 του Συντάγματος.
Στην Ελληνική νομολογία (λανθασμένα) η τέχνη περιορίστηκε σε περιπτώσεις προσβολής του θρησκευτικού συναισθήματος, λόγω προσβολής της προσωπικότητας (τελευταίος πειρασμός). Αντίθετα το δικαστήριο στην υπόθεση του Ανδρουλάκη δέχθηκε ότι ένα αλληγορικό λογοτεχνικό έργο δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι προσβάλλει το θρησκευτικό συναίσθημα και ως τούτου την προσωπικότητα. Στην υπόθεση της έκθεσης Outlook ο συνήγορος του πολίτη αντέταξε στην ελευθερία της τέχνης την θρησκευτική ελευθερία. Η υπαγωγή της προστασίας των θρησκευτικών πεποιθήσεων στην θρησκευτική ελευθερία είναι λανθασμένη, η τέχνη μπορεί να οριοθετηθεί στη γενική σχέση μόνο με την εφαρμογή των γενικών ρητρών.
|