Περίληψη:
Το παραπάνω κείμενο πραγματεύεται δύο πολυσήμαντες για το δημοκρατικό πολίτευμα και το σύνταγμα έννοιες. Το άρθρο 1, παρ. 3Συν. αναφέρεται στο λαό και στο έθνος αναδεικνύοντας αφενός την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και αφετέρου το εκλογικό σώμα ως το ανώτατο όργανο του κράτους. Η αναφορά στο έθνος δηλώνει την ιστορική συνέχεια σε σχέση με τα προϊσχύσαντα συντάγματα, χωρίς όμως να έχει σκοπό να απομειώσει τη λαϊκή κυριαρχία. Η φάση της εθνικής κυριαρχίας αντιστοιχεί στην πρώιμη περίοδο ανάπτυξης της δημοκρατικής αρχής και αποτυπώθηκε στις ρυθμίσεις του γαλλικού συντάγματος του 1789. Από την άλλη, η θεωρία της λαϊκής κυριαρχίας ανάγεται στον J. J. Rousseau και ιστορικά συνδέεται με τη διεκδίκηση της καθολικής ψηφοφορίας που κυριαρχεί ως πολιτικό ζήτημα στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Συμπερασματικά, και με βάση τα σημερινά δεδομένα, πηγή της κυριαρχίας είναι η ενεστώσα οντότητα του λαού και όχι η υπερβατική κοινότητα του έθνους, όπως πανηγυρικά καθιερώνεται με το Σύνταγμα του 1975.
|