Περίληψη:
Ο χώρος της Δικαιοσύνης αποτελεί τη μία από τις τρεις λειτουργίες κάθε σύγχρονου δημοκρατικού πολιτεύματος. Η διάκριση αυτή συνεπάγεται και τη μεταξύ τους ανεξαρτησία εφόσον κάθε μία οφείλει να εκπληρώνει ανεμπόδιστα το έργο της.
Η δικαστική λειτουργία περιλαμβάνει διάφορες εκφάνσεις ανεξαρτησίας. Λειτουργική, προσωπική, ενδοδικαστική, όλες έχουν τον ίδιο στόχο: την ορθή απονομή της δικαιοσύνης. Αφενός, η λειτουργική ανεξαρτησία δημιουργεί τον προστατευτικό κλοιό για την αποφυγή έξωθεν επιρροών, αφετέρου η προσωπική ανεξαρτησία εξασφαλίζει ευθυκρισία, νηφαλιότητα και δικαστική καθαρότητα, χαρακτηριστικά δηλαδή που πρέπει να διακρίνουν ένα δικαστή κατά την άσκηση των καθηκόντων του. Όσον αφορά την ενδοδικαστική ανεξαρτησία, αυτή συμβάλλει στην κατοχύρωση των δικαστηρίων κατά τις μεταξύ τους αντιδικίες, οι οποίες σε τελικό στάδιο αίρονται από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο του άρθρου 100 του Συντάγματος.
Η ανεξαρτησία των Δικαστηρίων εξαρτάται και από άλλους παράγοντες, όπως λόγου χάριν την αρχή της δημόσιας απαγγελίας των αποφάσεων. Πρόκειται για επιμέρους αρχές και διαδικασίες που προβλέπονται από τις συνταγματικές διατάξεις και οι οποίες συγκλίνουν στη δημιουργία ενός κλίματος διαφάνειας των δικαστικών δρωμένων. Η ανάμειξη, ωστόσο, του ανθρώπινου παράγοντα σε μια διαδικασία που καθορίζει το νομικό μέλλον των διαδίκων ενέχει πολλούς κινδύνους, ειδικά μάλιστα στις περιπτώσεις που η ενσωμάτωση των υποκειμενικών κριτηρίων του δικαστή ξεπερνά τις αντικειμενικές αξιολογικές κρίσεις που θα έπρεπε εξ ορισμού να τον διακατέχουν.
|