Περίληψη:
ΠΕΡΙΛΗΨΗ – ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Το Σύνταγμα της Ελλάδας 1975/86/01 στο δεύτερο μέρος του περιλαμβάνει τις διατάξεις σχετικά με τα ατομικά δικαιώματα. Τα ατομικά δικαιώματα μεταβάλλουν την θέση του ιδιώτη σε υποκείμενο δικαίου, σε ενεργό πολίτη που αξιώνει από το Κράτος την προστασία του.
Μετά την αναθεώρηση του 2001 ο συντακτικός νομοθέτης θέλησε να συγχρονιστεί με τα καινούργια δεδομένα που προκάλεσε η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, και περιέλαβε στο Σύνταγμα διατάξεις αφορούσες την ιδιωτική ζωή και πιο συγκεκριμένα τα προσωπικά δεδομένα. Έτσι κατοχυρώθηκαν συνταγματικά οι διατάξεις του άρθρου 5Α, 14 §5, 15 § 2, 19 § 2. Ιδίως στο άρθρο 9Α κατοχυρώνεται η προστασία όλων έναντι στην συλλογή, αποθήκευση και επεξεργασία προσωπικών πληροφοριών και δεδομένων. Πρόκειται για ατομικό-αμυντικό δικαίωμα, που αξιώνει αξίωση αποχής από τη συλλογή, επεξεργασία και χρήση των προσωπικών δεδομένων. Στην Ελλάδα όμως τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα προστατεύονται ήδη από το 1997 με το ν. 2472/1997, με τον οποίο το εθνικό μας δίκαιο εναρμονίστηκε προς την Οδηγία 95/46/ΕΚ.
Ο αλματώδης εξέλιξη της τεχνολογίας και η παραγωγή υπερσύγχρονων μέσων παρακολούθησης καθιστούν εξαιρετικά ευάλωτο στην πράξη το απόρρητο του ιδιωτικού βίου και αποτελούν μόνιμη πηγή κινδύνου για τα προσωπικά δεδομένα. Από την άλλη πλευρά κυριαρχεί στην εποχή μας το δικαίωμα της πληροφόρησης. Παράλληλα συνεχώς αναπτυσσόμενη εγκληματικότητας στα σύγχρονα κράτη δημιουργεί τι δίλημμα: “Ασφάλεια ή ελευθερία”. Καθίσταται σαφές ότι ο καθορισμός των προϋποθέσεων για την συλλογή, χρήση κι επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων συνιστά μία λεπτή υπόθεση που θα πρέπει να μη θίγει την προσωπικότητα, την ελευθερία και την ιδιωτικότητα του ανθρώπου.
|