Περίληψη:
Το δικαίωμα της προσωπικής ασφάλειας όπως αναλύθηκε από την παρούσα εργασία, αναδεικνύεται σε ένα καίριο ζήτημα της σύγχρονης κοινωνίας , που βιώνει μια γενικότερη κρίση και διαφθορά του πολιτικού συστήματος. Η προσωπική ασφάλεια, ως μια συνταγματική αρχή διαποτίζει όλα τα δικαιώματα τα οποία υποκρύπτουν ένα ασφαλειακό περιεχόμενο και παράλληλα ως ατομικό δικαίωμα διασφαλίζει την «μη διακινδύνευση», αποτελώντας θεμέλιο για την ελευθερία του ανθρώπου. Διότι ασφάλεια και ελευθερία είναι αλληλοεξαρτώμενα και όχι συγκρουόμενα αγαθά, δηλαδή δεν απαιτείται «στάθμιση», απλώς η εφαρμογή τους προσαρμόζεται in concreto στο θεσμικό περιβάλλον.
Η ελληνική και διεθνής αναγνώριση του δικαιώματος αποτελεί το επιστέγασμα της θεσμικής εξέλιξης του αγαθού, αποτελώντας μια δικλείδα ασφαλείας όχι τόσο απέναντι στους ιδιώτες, αλλά κυρίως απέναντι στο κράτος και στην παρεμβατική αυθαιρεσία του, που ερείδεται στην «ψευδοπροστατευτική» του ιδιότητα. Το κράτος χαρακτηριζόμενο ως Κράτος Πρόνοιας και Δικαίου, διέπεται από την κύρια υποχρέωση της παροχής προστασίας που πραγματώνεται μέσα από τη λήψη μέτρων και την κατοχύρωση εγγυήσεων. Αυτή η «εν ονόματι της ασφάλειας του λαού» προστασία, πολλές φορές αποτελεί μέσο καταπάτησης θεμελιωδών δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα της ελευθερίας, θεμελιώνοντας έτσι το εκβιαστικό δίλημμα «ελευθερία ή ασφάλεια;». Η διαρκής κινδυνολογία αποτελεί το εφαλτήριο της προφανούς καταπάτησης δικαιωμάτων και συνταγματικών διατάξεων και ωθεί τους πολίτες στην αποδοχή αυτής της κατάστασης.
Η θεμελιώδης λειτουργία ενός κράτους λοιπόν, είναι η παροχή ουσιαστικής ασφάλειας και ελευθερίας στους πολίτες του, οι οποίοι με απώτερο σκοπό την ειρηνική συμβίωση, «δέχονται» την υπακοή στου κανόνες που το ίδιο θέτει. Επομένως το Κράτος είναι υπεύθυνο για την πρόληψη των πιθανών διακινδυνεύσεων, είτε αυτοί οι κίνδυνοι προέρχονται από την ιδιωτική σφαίρα εξουσίας, είτε από τη δημόσια σφαίρα εξουσίας, είτε ακόμη από τα φυσικά φαινόμενα, γιατί στον 21ο αιώνα το κράτος πλέον αναδεικνύεται σε Κράτος πρόληψης. Φυσικά το άτομο ως ενεργό μέλος της κοινωνίας πρέπει να δρα συνδυαστικά με το κράτος απαιτώντας το ίδιο την προστασία του αλλά και σεβόμενο το δικαίωμα ασφάλειας του συνανθρώπου.
Απαντώντας λοιπόν σε όσους υποστηρίζουν ότι η θεμελίωση του δικαιώματος της προσωπικής ασφάλειας μπορεί να επιφέρει νομικές και κοινωνικές ανωμαλίες η παρούσα εργασία καταδεικνύει, ότι η πρόσθετη θεμελίωση δικαιωμάτων δεν μπορεί ποτέ να βλάψει μια κοινωνία και να προκαλέσει δυσλειτουργίες, απλώς συμπληρώνει τη προστασία της αξίας του ατόμου και συμβάλλει στον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας.
|