Περίληψη:
Η παρούσα εργασία πραγματεύεται την διευρυμένη έννοια της ιδιοκτησίας, όπως αυτή διαμορφώνεται βάσει του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Μέχρι πρόσφατα κρατούσα άποψη στην ελληνική θεωρία και νομολογία ήταν, ότι το άρθρο 17 του Συντάγματος καλύπτει μόνο τα εμπράγματα δικαιώματα, αφήνοντας, έτσι, ευρύτατα περιθώρια επέμβασης στην ιδιοκτησία του ατόμου χωρίς καταβολή εύλογης αποζημίωσης. Κάτι τέτοιο, όμως, ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τις επιταγές του άρθρου 1 του ΠΠΠ, το οποίο περιελάμβανε στην έννοια της ιδιοκτησίας και τα ενοχικά δικαιώματα, αλλά και κάθε οικονομικά αποτιμητό δικαίωμα του ατόμου. Πιο συγκεκριμένα, το άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου ορίζει ότι κανείς δεν μπορεί να στερηθεί την περιουσία του, παρά μόνο για δημόσιο συμφέρον και, παρόλο που δεν αναφέρεται ρητά η καταβολή αποζημίωσης, αυτό προκύπτει από την αρχή της αναλογικότητας και της δίκαιης ισορροπίας. Γεγονός, που επιβεβαιώνεται από τις καταδικαστικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου σε βάρος της Ελλάδας για παραβίαση του περί ου ο λόγος άρθρου. Ιδιαίτερα κρίσιμη για την εναρμόνιση της ελληνικής έννομης τάξης με τις επιταγές της ΕΣΔΑ, είναι η θέση του Έλληνα δικαστή, ο οποίος οφείλει να προσανατολιστεί προς την έκδοση αποφάσεων, που προστατεύουν αποτελεσματικά όλο το εννοιολογικό φάσμα των ιδιοκτησιακών σχέσεων.
|