Περίληψη:
Το δικαίωμα της ιδιοκτησίας προστατεύεται από το Σύνταγμα άρθρ. 17. Δεν μπορεί να ασκείται σε βάρος του γενικού συμφέροντος. Η Συνταγματική προστασία της ιδιοκτησίας, ως ατομικού δικαιώματος, εκτείνεται στα εμπράγματα δικαιώματα και με το άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Σύμβασης της Ρώμης για τα δικαιώματα των ανθρώπων, που ισχύει ως εσωτερικό δίκαιο, η προστασία της ιδιοκτησίας επεκτείνεται και στην προστασία των περιουσιακών δικαιωμάτων. Επίσης, το Σύνταγμα παρέχει σε ενοχικά δικαιώματα, όπως στην περίπτωση των Κεφαλαίων Εξωτερικού και περιορίζει στην έκταση το δικαίωμα κυριότητας για την εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος. Ακόμη παρέχει Προστασία του Οικιστικού και Αστικού Περιβάλλοντος με τη διαμόρφωση κατάλληλων κοινόχρηστων χώρων. Ειδικής συνταγματικής προστασίας αποτελούν οι περιπτώσεις των ιαματικών πηγών και αρχαιολογικών χώρων. Στέρηση ιδιοκτησίας τελείται μόνο για «δημόσια ωφέλεια», ήτοι εξυπηρέτηση του γενικού κοινωνικού συμφέροντος. Το Σύνταγμα προβλέπει την επίταξη ως θερμό επέμβασης της διοίκησης στην ιδιοκτησία του Κρατικού Imperium για προσωρινή χρήση και κάρπωση για κάλυψη άμεσης και έκτακτης δημόσιας ή κοινωνικής ανάγκης. Επίσης, προβλέπει τον αναδασμό ως μορφή αναγκαστικής απαλλοτρίωσης για λόγους δημόσιας ωφέλειας, που αποβλέπει στην αναδιανομή αγροτικών ιδιοκτησιών ή αστικών ακινήτων. Οι θιγόμενοι έχουν τη δυνατότητα προβολής ένστασης καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος (άρθρ. 281 ΑΚ και 25 παρ. 3 Συντάγματος). Τελικά καθίσταται αναγκαία η άμεση αναδιάρθρωση του δικαίου και της διαδικασίας προστασίας της ιδιοκτησίας και η σύμπλευση της νομολογίας των Ελληνικών Δικαστηρίων στη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ).
|