Δ)ΠΕΡΙΛΗΨΗ Η μεταβολή της εννόμου τάξης από τον φιλελεύθερο ατομικιστικό χαρακτήρα στον κοινωνικό ανθρωπισμό και την υιοθέτηση των αντίστοιχων καταστατικών αρχών ( άρθρο 2 παρ. 1 Σ) ήταν αποτέλεσμα ποσοτικών αλλαγών που οδήγησαν και σε ποιοτική μεταβολή. Εντασσόμενα τα δικαιώματα εντός αυτό του πλαισίου μεταβολής υπέστησαν και αυτά νοηματική μεταβολή χωρίς λεκτικές αλλαγές. Πλέον θεωρούνται αντικειμενικές αρχές από τις οποίες απορρέουν υποκειμενικά δίκαια και εξαιτίας της μονιστικής οπτικής και την μη διάκριση σε κράτος- κοινωνία , δημόσιο – ιδιωτικό δίκαιο σε δύο διακριτούς χώρους, αναγνωρίστηκε η δυνατότητα εφαρμογής τους στον ιδιωτικό χώρο , δυνατότητα που δεν επιτρεπόταν υπό το πρίσμα της παραδοσιακής διδασκαλίας περί δικαιωμάτων. Το γεγονός αυτό επιτεύχθηκε εντός της σύγχρονης διδασκαλίας περί δικαιωμάτων που προέβαλλε την θεσμική εφαρμογή τους, δηλαδή εφαρμογή όχι μόνο στο πλαίσιο της γενικής κυριαρχικής σχέσης (Κράτος –πολίτες ) άλλα και στην γενική διαπροσωπική σχέση(γενική εφαρμογή) και στις ειδικές κυριαρχικές και διαπροσωπικές σχέσεις( ειδική/θεσμική εφαρμογή), εφαρμογή που επιτρέπεται εξαιτίας της νοηματικής του μεταβολής στο πλαίσιο μιας ενοποιημένης έννομης τάξης (μονιστική οπτική)