Περίληψη:
Το κράτος δικαίου συνιστά τη μορφή κρατικής οργάνωσης που(όσον αφορά τη σχέση του με την κοινωνία)δεσμεύεται να σέβεται την ανθρώπινη αυταξία και τα δικαιώματα που την εξειδικεύουν. Αυτό επιτυγχάνεται με την αποχή του κράτους από τον ιδιωτικό χώρο του ατόμου και κατ’επέκτασην και από παραβιάσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων του, αλλά και με την επίτευξη δικαιοκρατίας. Η δικαιοκρατία με τη σειρά της είναι εφικτή με την παραγωγή νόμων καθ’ορισμένη διαδικασία,την ενιαία εφαρμογή τους και την νομική πλαισιοθέτηση της κρατικής εξουσίας. Η τακτική της αποχής του κράτους ,βέβαια, από τον χώρο της ιδιωτικής ζωής συνεπάγεται τον δημόσιο χαρακτήρα των συνταγματικών δικαιωμάτων που είναι και το μειονέκτημα του παραδοσιακού κράτους δικαίου, αφού αναλαμβάνει να προστατεύει τα θεμελιώδη δικαιώματα μόνο από κρατικές παραβιάσεις κι όχι από επιθέσεις τρίτων(ιδιωτών).Την έλλειψη αυτή του παραδοσιακού κράτους δικαίου καλύπτει το αναθεωρημένο σύνταγμα που κατοχυρώνει το κοινωνικό κράτος δικαίου. Το κράτος στρέφεται προς την κοινωνία και τις κοινωνικές ανάγκες, διατηρώντας παράλληλα τα δικαιοκρατικά του γνωρίσματα. Πέρα από το σεβασμό των δικαιωμάτων ,το κράτος εγγυάται και την προστασία και εξασφάλιση τους(αλλά και την παροχή των πόρων για την ανεμπόδιστη άσκηση τους).Η έννομη τάξη γίνεται ενιαία και το κράτος μερυμνά τόσο για τα δικαιώματα υπόστασης ,όσο και για τα ατομικά δικαιώματα.
|