Συμπέρασμα-περίληψη Αντικείμενο προστασίας του άρθρου 23 παρ. 1 του Συντάγματος αποτελούν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις. Πρόκειται για ενώσεις των εργαζομένων που δεν έχουν κερδοσκοπικό σκοπό, αλλά αποσκοπούν στη «διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων». Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός δεν προστατεύεται στο άρθρο 23 Σ αλλά κατοχυρώνεται συνταγματικά με το άρθρο 22 παρ.2 Σ. Η συνδικαλιστική ελευθερία προστατεύεται από το Σύνταγμα τόσο με την ατομική όσο και με τη συλλογική της μορφή. Ειδικότερα, προστατεύεται η ελευθερία των εργαζομένων να ιδρύουν συνδικαλιστικές οργανώσεις και να προσχωρούν σε μια ή περισσότερες από αυτές για την προστασία των οικονομικών και κοινωνικών συμφερόντων τους, χωρίς να εξαρτώνται από προηγούμενη άδεια ούτε να υπόκεινται σε δυσμενείς συνέπειες. Σχετικά με τη συλλογική μορφή του συνδικαλιστικού δικαιώματος, προστατεύεται συνταγματικά το δικαίωμα υποστάσεως και λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Συγκεκριμένα, αναγνωρίζεται στη συνδικαλιστική οργάνωση το δικαίωμα υποστάσεως, ώστε αυτή να μη μπορεί να καταργηθεί ή να υπαχθεί σε δυσμενή μεταχείριση ούτε να εμποδιστεί ή να δυσχερανθεί η διατήρηση των παλαιών ή η απόκτηση των νέων μελών. Επιπλέον, προστατεύεται η εσωτερική αυτονομία της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Στην έννοια της εσωτερικής αυτονομίας εντάσσεται η οργανωτική αυτονομία (δικαίωμα αυτοκαθορισμού της νομικής μορφής, της διοικήσεως, των σκοπών και του τρόπου λήψεως των αποφάσεων), η αρχή της προτεραιότητας των καταστατικών έναντι του νόμου και η αρχή της οικονομικής αυτοτέλειας των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Επίσης, κατοχυρώνεται και το δικαίωμα συνενώσεώς τους. Τέλος, αναγνωρίζεται η ελευθερία αυτόνομης εξωτερικής δράσης που εκφράζεται κυρίως με δυο τρόπους συλλογικής δράσης: τη συλλογική αυτονομία και την απεργία. Η συλλογική αυτονομία αυτοτελώς κατοχυρώνεται στο άρθρο 22 παρ.2 και 3 Σ και η απεργία στο άρθρο 23 παρ. 2 Σ. Ωστόσο, δεν προστατεύεται στο άρθρο 23 Σ η αρνητική συνδικαλιστική ελευθερία, γιατί θεωρείται ότι η άσκησή της αποδυναμώνει την άσκηση της θετικής ελευθερίας, αφού αποτελεί το άλλοθι για την αποθάρρυνση της συνδικαλιστικής συσπείρωσης των εργαζομένων και την αποδυνάμωση της συνδικαλιστικής δράσης. Όπως κάθε θεμελιώδες δικαίωμα έτσι και το συνδικαλιστικό δικαίωμα έχει αμυντική, προστατευτική και διεκδικητική διάσταση. Φορείς του δικαιώματος είναι τόσο οι Έλληνες όσο και οι αλλοδαποί, όχι μόνο όσοι παρέχουν εξαρτημένη εργασία στον ιδιωτικό τομέα αλλά και οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Επίσης φορείς του δικαιώματος αυτού είναι και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αποδέκτες του συνδικαλιστικού δικαιώματος είναι η κρατική εξουσία και οι ιδιώτες, πρώτιστα οι εργοδότες. Ειδικότερα, οι εργοδότες στα πλαίσια της εργασιακής σχέσης δε μπορούν να καταγγείλουν σύμβαση εργασίας εργαζομένου ή συνδικαλιστικού στελέχους λόγω νόμιμης συνδικαλιστικής δραστηριότητάς του. Επίσης δε μπορούν να απαιτούν τη μη συμμετοχή των εργαζομένων σε συνδικαλιστικές οργανώσεις ή να τους εξαναγκάζουν να συμμετέχουν σε συγκεκριμένη συνδικαλιστική οργάνωση. Κάτι τέτοιο προσβάλλει την αμυντική διάσταση του συνδικαλιστικού δικαιώματος και δημιουργεί ανομοιογενή αντίθεση μη σύμφυτου ζεύγους θεμελιώδους δικαιώματος και διαπροσωπικής σχέσης.

με βάση τη θεσμική εφαρμογή των θεμελιωδών δικαιωμάτων η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης εφαρμόζεται απεριόριστα στη συγκεκριμένη έννομη σχέση διορισμού φιλολόγου στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, γιατί δεν υπάρχει αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της θρησκευτικής πίστης της φιλολόγου και του εκπαιδευτικού της έργου. Μεταξύ των καθηκόντων της φιλολόγου δεν συγκαταλέγεται η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης στους μαθητές.

Εν κατακλείδι, στη συγκεκριμένη υπόθεση το δικαστήριο δέχθηκε την τριτενέργεια των άρθρων 2 παρ.1 και 5 παρ. 1 του Συντάγματος, θεώρησε ότι υπάρχει σύγκρουση θεμελιωδών δικαιωμάτων και την επέλυσε με βάση τη στάθμιση συμφερόντων, κρίνοντας ότι βαρύνει περισσότερο η προστασία της προσωπικότητας του κατηγορουμένου από το δικαίωμα πληροφόρησης του κοινού. Αν το δικαστήριο εφάρμοζε τη μέθοδο της διαπροσωπικής εφαρμογής των θεμελιωδών δικαιωμάτων θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι το δικαίωμα πληροφόρησης του κοινού θα έπρεπε να προσαρμοστεί, να περιοριστεί στην προκειμένη έννομη σχέση ενόψει των θεσμών της αξίας και της τιμής του κατηγορουμένου.