Περίληψη:
Συμπέρασμα
Η βουλευτική ασυλία, και συγκεκριμένα ο θεσμός του ακαταδίωκτου των βουλευτών, έχει διαμορφωθεί ιστορικά για να προστατεύει το βουλευτή σε σχέση με την μοναρχική εξουσία, ενώ η σύγχρονη λειτουργία του θεσμού αυτού υποστηρίζει και ενισχύει την πολιτική και κοινωνική λειτουργία του βουλευτή. Δεν πρόκειται, ωστόσο, για κάποιο «προνόμιο» ή ατομικό δικαίωμα, φορέας του οποίου είναι ο βουλευτής. Πρόκειται για μία πρόσθετη θεσμική εγγύηση που περιβάλλει το βουλευτή ως μέλος της Βουλής και στοχεύει στην ακώλυτη άσκηση των αρμοδιοτήτων του στο πλαίσιο του Συντάγματος, του Κανονισμού της Βουλής και των νόμων.
Η συνήθης κοινοβουλευτική πρακτική έχει δείξει ότι η βουλευτική ασυλία – της οποίας το νομικό καθεστώς συνθέτουν το ανεύθυνο και το ακαταδίωκτο των βουλευτών – δεν αίρεται συχνά, αφού απορρίπτονται κατά το μεγαλύτερό τους ποσοστό οι αιτήσεις για άρση της βουλευτικής ασυλίας. Από το 1974 έως σήμερα υποβλήθηκαν στη Βουλή περίπου 700 αιτήσεις για την άρση της ασυλίας βουλευτών, τρεις μόνο από αυτές έγιναν δεκτές.37 Σε ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο, η Βουλή συναίνεσε στην άρση της ασυλίας βουλευτών σε 10 συνολικά περιπτώσεις.
|