Περίληψη:
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η ανάγκη της διευρυμένης προστασίας του περιβάλλοντος, λόγω της ιδιαίτερης φύσης των περιβαλλοντικών αγαθών, αλά και της αντιμετώπισης της περιβαλλοντικής προστασίας ως έντονης μορφής δημοσίου συμφέροντος, διατρέχει τη νομολογία του ΣτΕ, ήδη από τις πρώτες σχετικές αποφάσεις του 1977, μετά δηλ. την ισχύ της καινούργιας συνταγματικής διάταξης του ά. 24 του Συντάγματος του 1975. πολλές φορές η νομολογία του ΣτΕ χαρακτηρίστηκε ως υπερβολικά «πράσινη», σε σημείο να θεωρηθεί ακτιβιστική και πολλές φορές να ξεπερνιούνται τα όρια του ακυρωτικού ελέγχου του δικαστή. Πάντως, ο ν. 2145/93 (ά. 12) που προέβλεπε την αφαίρεση των αρμοδιοτήτων περί των περιβαλλοντικών υποθέσεων από το Ε΄ τμήμα, κρίθηκε από το ΣτΕ με την υπ΄αριθμόν 2152/1993 (Ολομ.) απόφασή του αντισυνταγματική ως αντικείμενος στα ά. 26 και 87§1 του Συντάγματος.
Παρά τις όποιες αντιρρήσεις και αμφισβητήσεις, η συγκριτική έρευνα δύσκολα θα μπορούσε να υποδείξει σε άλλα εθνικά συστήματα δικαίου μια τόσο πρωτοπόρα, αλλά αμφιλεγόμενη, συστηματική, πάγια, αλλά και εξελισσόμενη, νομολογιακή παραγωγή, όπως εκείνη του Ε΄ τμήματος του ΣτΕ στο χώρο της προστασίας του περιβάλλοντος.
|