Περίληψη:
1.1. Περιληπτική έκθεση του θέματος.
Η δικονομική ισότητα ή ως άλλως ονομάζεται η ισότητα των διαδίκων, αποτελεί ένα ζήτημα που απασχόλησε στο παρελθόν και εξακολουθεί να απασχολεί το νομικό προβληματισμό.
Ως απόρροια της γενικής αρχής της ισότητας, κρίθηκε γρήγορα ως άξια συστηματικής και απόλυτης προστασίας από το δίκαιο, ώστε μέσω αυτής να είναι δυνατή η διεξαγωγή μιας σωστής και δίκαιης δίκης. Με το σκεπτικό αυτό, τόσο στον κώδικα πολιτικής δικονομίας όσο και σε αυτούς της διοικητικής και ποινικής δικονομίας κάνουν την εμφάνισή τους διατάξεις αποκλειστικά αφιερωμένες στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των διαδίκων. Φυσικά, ο κανόνας επιτάσσει ότι οι διάδικοι είναι ίσοι μεταξύ τους τόσο απέναντι στο νόμο όσο και απέναντι στο δικαστή. Στην πράξη, όμως, πολλές φορές υπάρχουν εξαιρέσεις και συχνά παρατηρείται ότι παραδείγματος χάριν ο εναγόμενος στην πολιτική δίκη, το δημόσιο στη διοικητική δίκη και ο κατηγορούμενος στην ποινική επωφελούνται περισσότερων προνομίων. Τα προνόμια, όμως, αυτά συνήθως δεν χαρακτηρίζονται ως αντισυνταγματικά, αλλά γίνονται ανεκτά όταν υφίστανται χάριν του κοινωνικού συμφέροντος και επιβάλλονται από τις περιστάσεις. Τέλος, η οικονομική ανισότητα των διαδίκων είναι ένα πρόβλημα για το οποίο πρέπει να εξευρεθεί οριστική και άμεση λύση, προκειμένου οι διάδικοι να αποκτήσουν πραγματική και ουσιαστική δικονομική ισότητα.
|