Περίληψη:
Επίλογος
Η αναγκαστική εργασία απαγορεύτηκε ρητά για πρώτη φορά με το άρθρο 22 παρ3 ( τώρα 4 ) του Συντάγματος του 1975. Εκτός από τις συνταγματικές διατάξεις η εργασία απαγορεύεται και από τις υπ’ αριθ. 29 και 105 ΔΣΕ και από το άρθρο 4 παρ. 2 της ΕΣΔΑ. Φορείς του δικαιώματος από το άρθρο 22 παρ. 4 εδ α\' Σ είναι αδιακρίτως οι Έλληνες και οι αλλοδαποί, ενήλικοι και ανήλικοι, είτε εργαζόμενοι με σχέση εξαρτημένης εργασίας είτε ελεύθεροι επαγγελματίες, ακόμα και οι άνεργοι ή άεργοι, όπως και τα νομικά πρόσωπα , ενώ στρέφεται κατά του κράτους, αλλά και κατά των ιδιωτών ,‘’ τριτενεργώντας’’. Εξαίρεση από την απαγόρευση της αναγκαστικής εργασίας εισάγει το εδ β της παρ. 4 αρ. 22 Σ. , που προβλέπει το θεσμό της επίταξης προσωπικών υπηρεσιών. Οι ουσιαστικές προϋποθέσεις είναι οι ο πόλεμος, η επιστράτευση, η ανάγκη άμυνας της χώρας , η έκτακτη κοινωνική ανάγκη από θεομηνία και η ανάγκη που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία. Τα σχετικά με την επίταξη τα ρυθμίζουν ειδικοί νόμοι, ενώ το μέτρο αυτό πρέπει να είναι αναγκαίο και κατάλληλο. Σε επίπεδο κοινού δικαίου, το ν.δ. 17/1974 «περί πολιτικής σχεδιάσεως εκτάκτου ανάγκης» διευρύνει ανεπίτρεπτα το φάσμα των καταστάσεων που μπορούν να δικαιολογήσουν την επίταξη, ή, κατά τη δική του ορολογία, «πολιτική επιστράτευση», και απειλεί δρακόντειες ποινικές κυρώσεις κατά των παραβατών.
|