Θέμα της εργασίας είναι η έννοια του δημοσίου συμφέροντος και κατά πόσο αυτό περιορίζει τα ατομικά δικαιώματα. Το δημόσιο συμφέρον είναι μια αόριστη νομική έννοια που κάθε φορά καθορίζεται από τον συσχετισμό τον δυνάμεων σε μια κοινωνία. Ρητά, το δημόσιο συμφέρον ως έννοια αναφέρεται σε ελάχιστες Συνταγματικές διατάξεις και δεν προβλέπεται σε καμία περίπτωση ως γενική ρήτρα. Η νομολογία ωστόσο το επικαλείται πολλάκις, οδηγώντας σε συχνά σε μια χαλάρωση του προστατευτικού πεδίου των συνταγματικών διατάξεων. Σε μια δημοκρατική Πολιτεία τα ατομικά δικαιώματα δεν μπορούν να υποβαθμίζονται για λόγους δημοσίου συμφέροντος, δεδομένου πως σκοπός της έννομης τάξης είναι ο άνθρωπος και ο σεβασμός στην αξία του ανθρώπου-in dubio pro libertatis. Είναι λοιπόν κρίσιμο το δημόσιο συμφέρον να μην χρησιμοποιείται ως μοχλός αυθαιρεσίας, αλλά να περιορίζεται στην οριοθέτηση όσων ατομικών δικαιωμάτων σχετίζονται με αυτό σύμφωνα με το Σύνταγμα.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ Η εργασία αυτή έχει ως κύριο θέμα την έννοια του γενικού συμφέροντος και τον περιορισμό των συνταγματικών δικαιωμάτων. Αυτό που θα μας απασχολήσει περισσότερο είναι η έκταση του περιορισμού αυτού όπου ο νομοθέτης θεσπίζει ρύθμιση προς εξυπηρέτηση «γενικότερου δημοσίου συμφέροντος ». Αρχικά θα παραθέσουμε την άποψη που επικρατεί σήμερα στην ελληνική νομολογία,θα ορίσουμε την έννοια του γενικού συμφέροντος και θα προσδιορίσουμε τα άρθρα του Συντάγματος στα οποία γίνεται ρητή αναφορά στο γενικό συμφέρον. Στη συνέχεια θα αναφερθούμε στα συνταγματικά δικαιώματα της ιδιοκτησίας, των δημοσίων δασών και των δημοσίων δασικών εκτάσεων και της οικονομικής ελευθερίας και θα προσδιορίσουμε το πεδίο προστασίας τους με γνώμονα την έννοια του γενικού συμφέροντος. Επιπλέον θα αναφερθούμε στη χαλάρωση της προστασίας της ελευθερίας της γνώμης και του τύπου, στη χαλάρωση της προστασίας της προσωπικής ελευθερίας, της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και της ελευθερίας της κίνησης, καθώς και στον δραστικό περιορισμό του δικαιώματος της προηγούμενης ακρόασης. Ύστερα θα μιλήσουμε για την αντιπαράθεση ανάμεσα στη συνταγματική αρχή της ισότητας και την έννοια του γενικού συμφέροντος. Τέλος θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μία συναγωγή συμπερασμάτων με βάση την ταξινόμηση που προηγήθηκε. Θα δούμε λοιπόν ότι το γενικό συμφέρον λειτουργεί άλλοτε ως ερμηνευτική υπεκφυγή,άλλοτε ως πρόσχημα ερμηνευτικής αυθαιρεσίας και άλλες φορές σχετίζεται με την αναλογικότητα των νομοθετικών επιλογών και την ένταση του δικαστικού ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων.