Περίληψη Όλοι οι Έλληνες πολίτες απολαμβάνουν τα δικαιώματα που είναι κατοχυρωμένα στο Σύνταγμα. Έλληνες πολίτες όμως είναι κι αυτοί που βρίσκονται στις φυλακές. Για αυτό δικαιούνται κι αυτοί να απολαμβάνουν τις κατοχυρωμένες ελευθερίες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Η αλήθεια είναι ότι απολαμβάνουν τα περισσότερα δικαιώματα όμως κάποια δικαιώματά τους έχουν γίνει αντικείμενο περιορισμών. Κατ\' αρχάς έχουν δικαίωμα να εργάζονται όπως άλλωστε πολλοί κάνουν μέσα στα σωφρονιστικά καταστήματα, να συνεχίζουν την εκπαίδευσή τους, να επικοινωνούν με τους συγγενείς τους κι όχι μόνο έχουν το δικαίωμα του νόμιμου δικαστή και της δικαστικής προστασίας. Το δικαίωμά τους που περιορίζεται περισσότερο είναι η προσωπική τους ελευθερία. Οι ελευθερίες όμως των κρατουμένων είτε ως “αίτημα δικαιοσύνης” είτε ως μέσο “συντήρησης” του ανθρώπου ως αυτοτελούς υπάρξεως δεν πρέπει να μας απασχολούν ως προς το ουσιαστικό τους περιεχόμενο αλλά ως προς την αναζήτηση μέτρων προστασίας. Η υποκρυπτόμενη πίσω από τους περιορισμούς άρνηση ότι ο κρατούμενος διατηρεί την “εξουσία βουλήσεώς του” και ότι δεν έχει βιοτικά συμφέροντα να ικανοποιήσει μας βρίσκει απολύτως αντίθετους αφού η “ανάγκη διαβίωσης, κύριο γνώρισμα του κάθε δικαιώματος, ασκεί στον στερημένο της ελευθερίας άνθρωπο μεγαλύτερη πίεση.

Στη συγκεκριμένη εργασία θα τεθεί υπό εξέταση και ανάλυση το ζήτημα του ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων. Ειδικότερα, θα γίνει προσπάθεια να απαντηθούν ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα, δηλαδή, σε τί συνίσταται το τεκμήριο της συνταγματικότητας των νόμων, καθώς και η τυπική και ουσιαστική συνταγματικότητα, τί συνεπάγεται η υπεροχή του Συντάγματος, πώς ασκείται ο έλεγχος της συνταγματικότητας αυτής και τέλος, πώς οριοθετείται. Είναι γεγονός πως το Σύνταγμα αποτελεί τον υπέρτατο, έναντι όλων των άλλων, νόμο. Η άσκηση του δικαστικού ελέγχου είναι η πιο αποτελεσματική επιβεβαίωση του αυστηρού χαρακτήρα του Συντάγματος και της υπεροχής του έναντι όλων των υποδεέστερων κανόνων δικαίου. Το τεκμήριο της συνταγματικότητας των νόμων θεμελιώνεται από την ύπαρξη του προληπτικού ελέγχου. Η συνταγματικότητα των νόμων διακρίνεται σε τυπική και ουσιαστική. Αφενός, τυπική συνταγματικότητα είναι η συμφωνία του τρόπου παραγωγής του κοινού δικαίου προς τις διαδικαστικού περιεχομένου συνταγματικές διατάξεις. Αφετέρου, ουσιαστική συνταγματικότητα είναι η συμφωνία του περιεχομένου του κοινού δικαίου προς το κανονιστικό περιεχόμενο του Συντάγματος. Τα είδη του ελέγχου είναι αρκετά με βάση ορισμένα κριτήρια. Ανάλογα με το χρόνο άσκησης διακρίνεται σε προληπτικό και κατασταλτικό, ενώ ανάλογα με τα όργανα άσκησης, σε πολιτικό και δικαστικό. Από την πλευρά του, ο δικαστικός έλεγχος, με κριτήριο τη μορφή οργάνωσής του διαχωρίζεται σε συγκεντρωτικό και αποκεντρωτικό, ενώ με βάση τον τρόπο άσκησης σε κατ’ αίτηση και κατ’ ένσταση. Το πρόβλημα που τίθεται στη χώρα μας- όντως και σε πολλές άλλες χώρες- είναι η οριοθέτηση αυτού του πλέον δεδομένου αυτού ελέγχου, καθώς τις περισσότερες φορές ασκείται εμπειρικά και αποσπασματικά.

7. Περίληψη Στο παρόν πόνημα γίνεται μία προσπάθεια ανάπτυξης του ζητήματος της αστικής ευθύνης του κράτους σύμφωνα με το ισχύον δίκαιο. Αναλύονται οι προϋποθέσεις αστικής ευθύνης, το στοιχείο του παρανόμου και οι ερμηνευτικές δυσχέρειες του προσδιορισμού του. Τίθενται επίσης σε γνώση του αναγνώστη οι προϊσχύσασες θεωρίες και η σύγχρονη θεωρία αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα. Τέλος παρουσιάζεται μία προσπάθεια σύνδεσης του θέματος με την παραβίαση του Ευρωπαϊκού Δικαίου ως μέρους του εσωτερικού δικαίου.