Περίληψη:
Στην παρούσα εργασία ασχολήθηκα με την αρχή της ισότητας των διαδίκων ως εξισορρόπηση συμφερόντων , ως εξισορρόπηση της πραγματικής ανισότητας που κυριαρχεί μεταξύ των ως άνω μερών και ως ισότητα προϋποθέσεων για απονομή δικαιοσύνης . Ενώ , όμως , η ισότητα των διαδίκων είναι νομοθετικώς θεμελιωμένη , ο νομοθέτης ρυθμίζει προνομιακή μεταχείριση για κάποιο από τα διάδικα μέρη , ώστε να εξισώνεται η θέση του αδύναμου μέρους με την ισχυρότερη του αντιδίκου .
Τα κριτήρια με βάση τα οποία κρίνεται ότι η θέση ενός διαδίκου είναι ασθενέστερη είναι κυρίως οικονομικά ή κοινωνικοοικονομικά , δευτερευόντως η έλλειψη πρωτοβουλίας των κινήσεων καθ’ όλη τη διάρκεια της δίκης και τέλος η νομική αδυναμία , δηλαδή η άγνοια των νόμων και της διαδικασίας εφαρμογής τους και γενικότερα η αδυναμία σωστής επικοινωνίας στο πλαίσιο της δίκης.
|