SUMMARY – ΠΕΡΙΛΗΨΗ Συνοπτικά, κράτος δικαίου ονομάζεται ένα σύστημα κατά το οποίο εφαρμόζονται οι συνταγματικές διατάξεις και διασφαλίζονται τα δικαιώματα του ανθρώπου. Έχει συνδεθεί με την αρχή της διάκρισης των λειτουργιών και τον έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων, και κρίνεται αναγκαίο για την εύρυθμη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Το άρθρο 25 του Συντάγματος κατοχυρώνει την αρχή του κοινωνικού κράτους. Τα περισσότερα Ευρωπαϊκά Συντάγματα συμπλέουν σε αυτό το σημείο με το Ελληνικό, μετά από μακραίωνες ιστορικές εξελίξεις. Το σύγχρονο κοινωνικό κράτος παρουσιάζεται αποδυναμωμένο λόγω οικονομικών-κυρίως- και πολιτικών εξελίξεων. Διακρίνεται από την κοινωνική πρόνοια, η οποία μεριμνά για τα ενδεέστερα μέλη της κοινωνίας. Το ελληνικό Σύνταγμα προστατεύει τα κοινωνικά δικαιώματα κατά το πρότυπο του ηπειρωτικού κοινωνικού κράτους ενώ η ελληνική νομολογία χαρακτηρίζεται διστακτική προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι νομοθετικές ελλείψεις και η πρακτική ολιγωρία του ελληνικού κοινωνικού κράτους είναι προφανείς. Σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, διάφορες συνθήκες κατοχυρώνουν το κοινωνικό κράτος και το κράτος πρόνοιας, με κυριότερη τη Συνθήκη του Άμστερνταμ και τον Κοινοτικό Χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Παρουσιάζεται όμως αμφιβολία ως προς τη δεσμευτικότητά τους για τα κράτη-μέλη. Συμπερασματικά, παρά τη σημαντική πρόοδο, κρίνεται απαραίτητη η περαιτέρω προσπάθεια για τη θεμελίωση και ολοκλήρωση του κοινωνικού κράτους.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ Α. Κράτος δικαίου και η διαφοροποίησή του από το Αστυνομικό κράτος. 1. Κράτος Δικαίου 2. Απολυταρχικό Κράτος και Αστυνομικό Κράτος Β. Αρμοδιότητες Αστυνομίας και Βασικές Αρχές που διέπουν στην αστυνομική δράση. 1. Γενικά, Ιστορική Αναδρομή, Αρμοδιότητες, Διακρίσεις. 2. Αρχές που διέπουν την Αστυνομική Δράση. α. Γενικά β. Αρχή της νομιμότητας. γ. Η αρχή της υπεροχής του δημοσίου συμφέροντος. δ. Αρχή της αναλογικότητας. Γ. Η εξακρίβωση στοιχείων ως αστυνομική δραστηριότητα σε συνδυασμό με το απαραβίαστο της προσωπικής ελευθερίας, του Αρ. 5§3 του Συντάγματος και η επιφύλαξη νόμου που η ίδια θεσπίζει. 1. Προσωπική Ελευθερία. 2. Η επιφύλαξη νόμου της διατάξεως του Αρ. 5§3 εδ.β΄ του Συντάγματος και η σχετικοποίηση στην προστασία της προσωπικής ελευθερίας που επιφέρει αυτή. 3. Εννοιολογικός προσδιορισμός και διάκριση της οριοθέτησης, και της στέρησης της προσωπικής ελευθερίας. Δ. Η εξακρίβωση στοιχείων από τα όργανα επιβολής της δημόσιας τάξης και η συνταγματικότητά της. 1. Έννοια και νομική φύση της εξακρίβωσης στοιχείων. 2.Περιορισμοί στους οποίους υπόκειται η εξακρίβωση στοιχείων ως απλός περιορισμός του δικαιώματος της προσωπικής ελευθερίας. Περιορισμοί των περιορισμών. α. Διατύπωση περιορισμού κατά τρόπο απρόσωπο και αντικειμενικό. β. Εξυπηρέτηση σκοπού δημοσίου συμφέροντος μέσω του περιορισμού. γ. Αρχή προστασίας του «Θεμελιώδους πυρήνα» του συνταγματικού δικαιώματος. δ. Τήρηση των επιταγών της αρχής της αναλογικότητας. Ε. Η θέση της νομολογίας όσον αφορά το ζήτημα της εξακρίβωσης στοιχείων. Εν είδει επιλόγου. Summary ΛΗΜΜΑΤΑ [KEY WORDS] ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ

Το θέμα της παρούσας εργασίας είναι οι αρχές του Κράτους Δικαίου και του Κοινωνικού Κράτους. Οι δύο έννοιες αναπτύσσονται ισομερώς αναφορικά με τα ιστορικά και εννοιολογικά τους στοιχεία, καθώς και το συνταγματικό τους πλαίσιο. Στο τελευταίο μέρος παρουσιάζεται η αρχή του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου σύμφωνα με τη διάταξη 25 παρ. 1 του ελληνικού Συντάγματος 1975/1986/2001. Στο τέλος παρατίθενται πίνακες της σχετικής βιβλιογραφίας αρθρογραφίας και νομολογίας.

ΕΓΚΑΙΡΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ Περίληψη Στην παρούσα εργασία ασχολούμαστε με την κύρια έκφανση της αρχής του κράτους δικαίου, αυτή της παροχής δικαστικής προστασίας όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 20 §1 του ελληνικού Συντάγματος. Ειδικότερα ασχολούμαστε με την ανάγκη απονομής έγκαιρης δικαιοσύνης στα πλαίσια του δικαιώματος της δίκαιης δίκης, ερμηνεύοντας τόσο την προαναφερθείσα συνταγματική διάταξη όσο και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αφού κάνουμε μια ιστορική αναδρομή αναφερόμαστε στο δικαίωμα της δικαστικής προστασίας εν γένει, στο προστατευτικό του περιεχόμενο, τα υποκείμενά του και στη συνέχεια επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας στην καθυστέρηση της απονομής της δικαιοσύνης στη χώρα μας, η οποία προκύπτει από πολλές καταδικαστικές αποφάσεις του Στρασβούργου εις βάρος της χώρας μας. Εξετάζονται ορισμένες από αυτές τις αποφάσεις, ενώ εξετάζεται και ελληνική νομολογία. Αναφορά γίνεται επίσης στην προσωρινή προστασία με τη μορφή της αναστολής εκτέλεσης και των ασφαλιστικών μέτρων, όπως και στα βήματα που έχει κάνει η ελληνική έννομη τάξη ώστε να οδηγηθεί στην επιτάχυνση των δικαιοδοτικών διαδικασιών.