Περίληψη:
Η μεταχείριση των θηλέων μελών της οικογένειας είναι πασιφανές ότι είναι δυσμενής από τον κληρονομούμενο η διάθεση της κληρονομίας με την συγκεκριμένη διαθήκη αντίκειται στο α. 4§2 Σ. που κατοχυρώνει την αρχή της ισότητας των φύλων και ορίζει: «Έλληνες και Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις». Μήπως όμως η συνταγματική εγγύηση της ισότητας των φύλων περιορίζεται νομικά μέσα στα πλαίσια της «κληρονομικής έννομης σχέσης» που διαμορφώνεται εν προκειμένω ή μήπως ο περιορισμός αυτός συνιστά αθέμιτο περιορισμό, δηλαδή προσβολή του ατομικού δικαιώματος της ισότητας των φύλων;
Η απάντηση θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο υπάρχει κοινό αντικειμενικό στοιχείο μεταξύ της ελευθερίας του διατιθέναι αφενός και της προστασίας της ισότητας των δύο φύλων αφετέρου, που να επιβάλλει περιορισμό του προαναφερθέντος δικαιώματος. Κατά πόσο δηλαδή υπάρχει αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της ελευθερίας του διατιθέναι και της εγγύησης του Σ. Για την ισότητα των φύλων.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι πρόδηλο ότι δεν υπάρχει κοινό αντικειμενικό στοιχείο μεταξύ της ελευθερίας του πατέρα να διαθέσει την περιουσία του και του δικαιώματος των υπολοίπων μελών της οικογένειας στην ισότητα των φύλων. Ως αποτέλεσμα η διάθεση της κληρονομίας που περιέχεται στην ιδιόγραφη διαθήκη της 26 Μαΐου 1966 του Α αντίκειται στις θεμελιώδεις αξιολογικές αποφάσεις του νομοθέτη για την ισότητα Ελλήνων και Ελληνίδων και συνεπώς είναι άκυρη, η διαδοχή θα γίνει σύμφωνα με τις διατάξεις του ΑΚ για την εξ αδιαθέτου κληρονομική διαδοχή.
|