Περίληψη:
Το ΣτΕ έλαβε υπ’ όψιν του το άρθρο 4 παρ1 του ν622/1977 το οποίο ορίζει ότι με ΠΔ μετά από πρόταση του Υπουργού Χωροταξίας και Περιβάλλοντος κατόπιν αιτιολογημένης εκθέσεως της κατά περίπτωση αρμόδιας υπηρεσίας μπορεί να χαρακτηρισθεί κάποιο οίκημα ως διατηρητέο. Επίσης, σύμφωνα με το αρ24παρ1,6Σ η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος καθώς και τα μνημεία μαζί με τις παραδοσιακές περιοχές τελούν υπό την προστασία του Κράτους. Με νόμο ορίζονται τα αναγκαία για την πραγματοποίηση της προστασίας αυτής περιοριστικά της ιδιοκτησίας μέτρα καθώς και ο τρόπος και το είδος της αποζημίωσης των ιδιοκτητών. Κατά το ΣτΕ το ΠΔ με το οποίο αξιολογήθηκαν τα εν λόγω κτήρια ως διατηρητέα δεν προσκρούει στο αρ17Σ που προστατεύει την ιδιοκτησία γιατί δεν αναιρείται η εξουσία χρήσης και κάρπωσης των ακινήτων αλλά παρακωλύεται μόνο η δυνατότητα κατεδάφισης του υπάρχοντος κτηρίου και ανέγερσης νέας πολυώροφης οικοδομής. Έκρινε, όμως, ότι για το λόγο αυτό δικαιούται ο ιδιοκτήτης την προβλεπόμενη από το ν880/1979 αποζημίωση. Έτσι αποφάσισε ότι είναι απορριπτέος ως αβάσιμος ο λόγος ακύρωσης που στηρίζεται στην αντισυνταγματικότητα του διατάγματος δεδομένη και της ειδικής προστασίας που παρέχει το αρ24Σ. Όσον αφορά στο δεύτερο λόγο ακυρώσεως όπου προβάλλεται ότι η ρύθμιση δεν αιτιολογείται επαρκώς, το δικαστήριο έκρινε ότι αυτός είναι αβάσιμος, γιατί τα κτήρια κρίθηκαν μετά από κατ’ ιδίαν έρευνα στο καθένα απ’ αυτά (όπως συνάγεται από τη μνεία των διευθύνσεών τους, της φωτογράφησης τους κτλ), ως εκ των πλέον αντιπροσωπευτικών συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής.
|